ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ...
Σημειώσεις: Κ9 = στήλη του περιοδικού Κ, που κυκλοφορεί με την Καθημερινή της Κυριακής και αφορά σε αγγελίες για ζώα που ζητούν σπίτι και αγκαλιά.Τεύχος 195
25 Φεβρουαρίου 2007
Άρθρο του Γιώργου Φραντζεσκάκη
Αντιγραφή
Βία στη βία της βίας;
Όταν ο «ειλικρινής» διάλογος δεν προλαβαίνει καν να ξεκινήσει…
Στο σημερινό «Κ9» φιλοξενείται μια αγγελία που μου θύμισε ένα περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου, το καλοκαίρι του 2005. Μια παρέα τριών αγοριών, πάνω στα ζόρια της εφηβείας, έχει εγκλωβίσει ένα μεγαλόσωμο αδέσποτο σκυλί και το βασανίζει χαιρέκακα. Ένας το τρυπάει με την ακονισμένη (!) άκρη ενός ξύλου, άλλος το φτύνει, άλλος του ρίχνει μουλωχτές κλωτσιές όταν πετυχαίνει εκτεθειμένα τα νώτα ή τα πλευρά του. Δίπλα, μια ταβέρνα. οι θαμώνες παρακολουθούν μουδιασμένοι και ΚΑΝΕΝΑΣ «άντρας» δεν σηκώνεται από την καρέκλα του για να σταματήσει την κακοποίηση του ζώου.
Βλέπω τη σκηνή να εκτυλίσσεται, καθώς πλησιάζω τρέχοντας- αφού έχω πρώτα δέσει το δικό μου σκυλί στο πόδι ενός τραπεζιού. Και πριν προλάβω να τους αρπάξω, ένας πιτσιρικάς, το πολύ δεκαπέντε ετών, που περνάει από δίπλα με ένα ποδήλατο BMΧ – πολύ ευγενική φατσούλα με το χαμηλοκάβαλο παντελόνι του και την ξεχειλωμένη μπλούζα που γράφει NIRVANA- πηδάει από τη σέλα και τους πλακώνει στο ξύλο! Μιλάμε για πολύ ξύλο, παιδιά, καθ΄ ότι ο πιτσιρικάς μάλλον κάνει καράτε ή κάτι τέτοιο από τα τέσσερά του, και μέσα σε δευτερόλεπτα τους έχει ξαπλώσει όλους κάτω. Του ενός έχει ανοίξει η μύτη, ο άλλος έχει κουλουριαστεί και κρατάει την κοιλιά του… Σκηνές ροκ!
Και τότε, σηκώνεται ένας τύπος από την ταβέρνα για να δείρει τον πιτσιρικά (αργότερα καταλαβαίνω ότι είναι ο «περήφανος πατέρας» ενός από τους τρεις). Μετά γίναμε όλοι μύλος…εγώ να βρίζω τον πατέρα, ο πιτσιρικάς να είναι έτοιμος να τον πλακώσει κι εκείνον (μη στοιχηματίζετε ότι δεν θα τα κατάφερνε κιόλας…) και ο ταβερνιάρης να καλεί την αστυνομία - που ήρθε ύστερα από μισή ώρα και για τα επόμενα 60 λεπτά προσπαθούσε να καταλάβει ποιος έχει τελέσει αδίκημα κατά ποιου, ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Η αστυνομία, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις τους μαζεύει όλους στο τμήμα «για τα περαιτέρω» και τους αφήνει μετά από λίγο, αφού έχουν ανταλλαγεί οι αμοιβαίες συγγνώμες. Το θέμα είναι άλλο: πού τελειώνουν τα όρια της αυτοδικίας και πού αρχίζει η υποχρέωση μας να υπερασπιζόμαστε τα θύματα μιας απρόκλητης πράξης βασανισμού, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την απάντηση στη βία με βία; Είναι ένα περίπλοκο ζήτημα, που δεν έχω απαντήσει ακόμα. Ίσως επειδή κάθε φορά που προσπαθώ, το μυαλό μου στοιχειώνεται από την εικόνα εκείνου του θαρραλέου πιτσιρικά. Αν όμως ήμουν ο σκύλος, θα είχα ήδη αποφασίσει…
Τέλος Αντιγραφής
…τώρα τι να πω; την αηδία που αισθάνομαι για τους τρεις και πολύ περισσότερο για τον «περήφανο μπαμπά» που είναι δείγματα της ελληνικής κοινωνίας και δεν με κάνουν καθόλου περήφανη;
...ή ό,τι θα ήθελα να είχα νύχια, δυνατά και μεγάλα προκειμένου να βάλω κάτω (ειδικά) τον «περήφανο μπαμπά» και να τον γδάρω εγώ η ίδια;;
…μήπως να πάω να μάθω καράτε;
... ευτυχώς που υπάρχει και ο πιτσιρικάς που μου δίνει ελπίδα ότι κάποιοι από τη νέα γενιά αξίζουν!
(implants νυχιών τίγρης ας πούμε μπορώ να βάλω;; :-pp)